Bu yazım hoşgörü ile ilgili yaşanmış ve müthiş bir hikaye. Bana da hikayeyi dedem anlatmıştı. Olay; babamın dedesi, yani büyük dedem ile, karma halk toplulukları ile birlikte yaşadıkları köydeki, komşuları boşnak Malik efendi arasında geçer.
Hikaye şöyle başlar ve gelişir:
Malik efendinin bir keçisi vardır. Malum keçiler buldukları her yüksekliğe, dağa, bayıra, çayıra, otluğa tırmanır ve buldukları yiyecekleri yerler. Otu samanı keçiden kurtarmak biraz zordur anlayacağınız. Büyük dedemin de bir otluğu varmış her köylü gibi. Fakat Malik efendinin keçisinin bu otluğu keşfetmesi uzun sürmemiş. Büyük dede bir uyarmış iki uyarmış, on uyarmış ama keçi bu! Dedem ne yapsın, Malik efendi ne yapsın...
Dedem bakmış olmayacak böyle; maruzatını bir de bu şekilde anlatmayı uygun bulmuş ki, bir yemek hazırlayıp bir kaç komşuyu ve malik efendiyi davet etmeye karar vermiş. Davet edilenler teşrif etmişler. Türlü türlü ikramlıkların yanında, birde nar gibi kızarmış bir oğlak getirmişler. Dedem, buyrun sayın misafirlerim demiş, herkes yesin helal hoş olsun, ikramımızdır, fakat Malik efendi sen ye malı gibi demiş...
Evet anlaşıldığı üzere; O nar gibi kızarmış keçi Malik efendinin keçisinden başkası değilmiş. Durumu davetli tüm köylüler ile birlikte anlayan Malik efendi ise; Dedeme, Eh Serdar efendi, yine yaptın yapacağını demiş ve hep birlikte gülüşüp, şakalaşarak afiyetle o günkü ziyafeti sonlandırmışlar.
Kıssadan hisse:
Hoşgörünün büyüklüğü dudak uçuklatır cinsten değil mi arkadaşlar? Heleki; kalbi durmuş, beyin ölümü gerçekleşti gerçekleşecek bir toluma doğru ilerlerken, gerçekten bu hoşgörü sınırları aşmış gibi geliyor insana! Fakat bizler böyle binlerce hikayenin başaktörlerinin torunları olarak, tekrar özümüze dönmenin bir yolunu bulup, bu çıkmazdan kurtulmalıyız, yoksa Allah muhafaza fişimiz çekildi çekilecek..!
(Yorumlarınızla kıssadan hissenizi paylaşabilirsiniz)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder